Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Τα αδέρφια Παπανδρέου!

Ας θυμηθούμε δύο χαρακτηριστικά άρθρα , δηλώσεις των αδερφών Παπανδρέου που κάποιοι φρόντισαν να εξαφανιστούν στο χρόνο. Το πρώτο κείμενο αναφέρεται σε δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου σε... συνέντευξη τύπου στο Τορόντο του Καναδά το 1999 και το δεύτερο κείμενο του αδερφού του Νίκου Παπανδρέου σε επιστολή του προς την Αμερικανίδα φίλη του Χριστίνα Βαρντ , όπως δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό «Νέμεσις», τεύχος Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου 2004...Ας θυμηθούμε δύο χαρακτηριστικά άρθρα , δηλώσεις των αδερφών Παπανδρέου που κάποιοι φρόντισαν να εξαφανιστούν στο χρόνο.
"Προσωπικά πιστεύω ότι είναι καλύτερα να έχουμε μερικά στρέμματα γης λιγότερα από εκείνα που μας ανήκουν, και να κοιμόμαστε τα βράδια ήσυχοι και ασφαλείς, παρά να έχουμε ότι μας ανήκει και να μην μπορούμε να κλείσουμε μάτι από τον κίνδυνο κάποιας ξαφνικής επίθεσης κακόβουλων γειτόνων εναντίον μας".
Γιώργος Παπανδρέου (Συνέντευξη τύπου - Τορόντο Καναδά, 1999)
"Είμαι 37 ετών στην καρδιά της ελληνικής πολιτικής. Δεν ξέρω αν ο Γουόλτερ σου είπε για το υπόβαθρό μου. Είμαι μισός Αμερικανός και μισός Έλληνας... Γεννημένος στο Σαν Φρανσίσκο, είμαι μετανάστης στην Ελλάδα...
Ο παππούς μου και ο πατέρας μου είναι ίσως οι πιο διάσημοι και κακόφημοι πολιτικοί στην Ελλάδα από το 1900. Αυτή τη στιγμή ο πατέρας μου είναι επικεφαλής αυτής της καταραμένης χώρας σαν πρωθυπουργός, για ακόμη μια φορά.
Ο αδελφός μου είναι βουλευτής με το πνεύμα της δεκαετίας του '60. Η μητέρα μου προήδρευε και προεδρεύει σε διάφορες γυναικείες οργανώσεις. Ο γαμπρός μου 100% είναι πολιτικός για τα πανηγύρια. Περιστασιακά και εγώ ο ίδιος στήνω μια παράσταση ως υιός του. Είμαι ένας μεταμφιεσμένος Έλληνας με αμερικανική καρδιά...". Νίκος Παπανδρέου (Επιστολή προς την Αμερικανίδα φίλη του Χριστίνα Βαρντ - Περιοδικό «Νέμεσις», τεύχος Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου 2004)
Τα συμπεράσματα δικά σας!



Διαβάστε περισσότερα...

To blog or not to blog?

Ας ξεκινήσουμε με κάποιες παραδοχές. Το internet δεν μπορεί να το σταματήσει κανείς. Επίσης, την ανάγκη του ανθρώπου για έκφραση δεν μπορεί να σταματήσει κανείς. Τέλος, το internet προσφέρει ανωνυμία ( ο χρήστης είναι μια σταγόνα στον ωκεανό). Με βάση τα παραπάνω, είναι εύκολο να διαπιστώσουμε γιατί τα blogs, είναι η μόδα της εποχής μας. Θυμάμαι όταν πρωτοξεκίνησαν τα blogs.. Τα μάθαμε με το όνομα «ιστολόγια» και είχαν τη μορφή περισσότερο ενός προσωπικού ημερολογίου που ο συγγραφέας του αποτύπωνε την καθημερινή του ανάγκη για έκφραση. Πατώντας το πλήκτρο «δημοσίευση» όμως, τα γραφόμενα του μπορούσε ελεύθερα να τα διαβάσει ο οποιοσδήποτε και να σχολιάσει πάνω σε αυτά. Και με τον καιρό τα blogs έπαιρναν μια άλλη μορφή, που ίσως και μερικοί να την θεωρούν εξέλιξη τους. Άρχισαν να γράφονται σε αυτά θέματα της καθημερινότητας που απασχολούσαν το γενικότερο σύνολο της κοινωνίας μας. Αυτό ακριβώς θα μου πείτε ότι κάνουν και όσοι ασχολούνται με τη δημοσιογραφία. Που είναι λοιπόν το πρόβλημα και τον τελευταίο καιρό έχουν βγει μαχαίρια; Από τη μια οι δημοσιογράφοι και από την άλλη οι bloggers. Είστε ανώνυμοι δημαγωγοί λένε οι πρώτοι, είστε κατευθυνόμενα λαμόγια απαντάνε οι δεύτεροι. Στη δημοσιογραφία χρησιμοποιούν λέξεις όπως: ανεξάρτητος, αδέσμευτος, φιλαλήθης, αντικειμενικός.. Πως όμως μπορεί να είσαι αδέσμευτος όταν πχ. έχεις εργοδότη που έχει συγκεκριμένες πολιτικές πεποιθήσεις; Πως μπορείς να λες από την άλλη ότι είσαι αντικειμενικός αφού η αλήθεια δεν είναι ποτέ μονοδιάστατη έννοια; Το θέμα της ανωνυμίας δεν το θεωρώ πρόβλημα. Αντιθέτως μάλιστα πιστεύω πως η ανωνυμία βοηθάει το άτομο να εκφραστεί με λιγότερες ενοχές και φόβους, δίνοντας μια τονωτική ένεση στις ιδέες, στις απόψεις και στον τρόπο έκφρασης του. Θα παραφράσω τα λόγια του Κάρλ Μάρξ και θα πω: το blog είναι το όπιο του λαού. Μέσα από αυτό έχει μάθει να φωνάζει, να διεκδικεί, να βρίσκει ομοϊδεάτες και συμπαραστάτες στην τρελή καθημερινότητα του. Έχει εθιστεί στην ευκαιρία για βήμα και έκφραση, κάτι που του έχει στερήσει σε πολλές περιπτώσεις ο τρόπος λειτουργίας των ΜΜΕ. Το να προσπαθήσεις να βρεις πληροφορίες από τα blogs σήμερα είναι σα να προσπαθείς να πιεις νερό από πυροσβεστική μάνικα! Και αυτό κάτι μας λέει. Μήπως τελικά η καθημερινή μας ενημέρωση έχει περάσει στα δικά μας χέρια; Μήπως έχουμε γίνει όλοι πιο ενεργοί με το να γράφουμε και να σχολιάζουμε; Δε θέλω να χωρίσω σε δυο στρατόπεδα τους δημοσιογράφους και τους bloggers. Αντί να αντιμάχεται η μια παράταξη την άλλη, θα πρότεινα να ενώσουν τα δυνατά τους σημεία προς όφελος όλων μας. Δεν είναι ποτέ κακό το μαχαίρι. Κακός μπορεί να γίνει ο τρόπος που το χρησιμοποιείς. Το ίδιο πιστεύω ισχύει και με τα blogs. Και φαντάζομαι οι περισσότεροι από εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο, έχετε και από ένα..
Διαβάστε περισσότερα...

Η σκέψη του Πάγκαλου για τις απεργίες των φορτηγών

Διαβάστε περισσότερα...